Radziwie położone jest w dolinie, na lewym brzegu Wisły. W przeszłości od południa okalała je odnoga rzeki, która nadawała wsi charakter wyspy,zwiekszając tym samym zagrożenie powodziowe. Osadnictwo pojawiło się tu już na przełomie paleolitu i neolitu, co wykazały badania archeologiczne. Pierwsze zapiski o Radziwiu pochodzą z okresu średniowiecza. Samo Radziwie jest tak stare jak Płock i jego dzieje sięgają początkami X wieku. W okresie tym Płock był silnym ośrodkiem władzy i kultu pogańskiego a Radziwie obslugiwało przeprawę, było portem i osadą służebną. Pierwszą świątynię założyli benedyktyni. Wielokrotnie kościół był niszczony przez najazdy lub powodzie i przenoszony w bezpieczniejsze miejsce wraz z całą wsią. Dzisiejszy kościół jest szósty z kolei i liczy sobie sto lat. Radziwie aż do końca XVIII wieku, było własnością księży wikariuszy kapituły płockiej. W XIX wieku Radziwie rozwinęło się i terytorialnie oraz trzykrotnie wzrosła liczba ludności.
W roku 1838 pobudowano most łyżwowy łączący Radziwie z Płockiem, w 1916 most stały a w 1938 kolejny istniejący do dziś. Radziwie przeniosło się w tym okresie w rejon splotu ulic Popłacińskiej, Kolejowej i Dobrzykowskiej, wiodących do mostu. Rolnictwo nie pełniło tu pierwszoplanowej roli. Najważniejsze zajęcia związane były z Wisłą i transportem lądowym. Większość radziwian w przeszłości to: oryle (pomocnicy flisaków), piaskarze, żwirnicy, wikliniarze, rybacy i furmani. W zimie dorabiano szewstwem, garncarstwem, bednarstwem. Wiek XX to intensywny rozwój przemysłu. Powstaje stocznia rzeczna, pobudowano nowoczesną elektrownię miejską, doprowadzono kolej.
Od 1923 roku Radziwie stanowi jedną z dzielnic Płocka.
|