Życie Radziwia zawsze było związane z Wisłą. Jednym z elementów tego związku były prywatne warsztaty szkutnicze, które z czasem przeobraziły się w małe stocznie, zlokalizowane najpierw na tzw. bindudze, a później w basenie portowym. W warsztatch tych lub małych stoczniach bidowano wtedy głównie berlinki, ale także małe łodzie i statki. Przykładem tego ostatniego może być bocznokołowy parostatek „Stanisław” - zbudowany w latach 1913-1920 dla St.Górnickiego. Pośród właścicieli warsztatów stoczniowych spotykamy takie oto nazwiska: Teodor Małkiewicz, bracia Małkowscy, Roch i Piotr Winiarkiewicz, Stanisław i Jerzy Górniccy oraz Stefan Dominik. W okresie międzywojennym funkcjonowała także stocznia Państwowego Zarządu Dróg Wodnych. Zajmowała się głównie remontami statków kursujących po Wiśle. Wszystkie te stocznie funkcjonowały w obrębie portu handlowego wybudowanego w latach 1919-1937.
Podczas II wojny światowej Niemcy zajęli wszystkie warsztaty i stocznie. Utworzono jedna firmę pod niemiecką nazwą „Weichselwerft G.m.b.H.” , a dyrektorem został Niemiec Curls. W tym okresie stocznia w Radziwiu produkowała na potrzeby niemieckiej marynarki wojennej. Produkowane były kadłuby do łodzi podwodnych i łodzie desantowe. W 1945 roku wycofujące się wojska niemieckie wysadziły urządzenia i zatopili tabor rzeczny. Pomimo tego, już w marcu i kwietniu 1945 roku wyremontowano pierwsze łodzie desantowe dla Wojska Polskiego.Po wojnie– przez krótki okres - istniały dwie stocznie: Stocznia nr1 przy wejściu do portu i Stocznia nr 2 w głębi portu – w pobliżu starego portu. W 1945 roku Państwowy Zarząd Wodny zatrzymał Stocznię nr 2. Stocznia nr 1 weszła w strukturę Państwowej Żeglugi na Wiśle. W pierwszych latach po wojnie głównym celem stoczni były remonty starych jednostek. W 1949 roku już jako Stocznia Główna Płock znalazła się w nowo-powołanym przedsiębiorstwie Stocznie Rzeczne, skupiającym stocznie śródlądowe kraju. W 1950 roku powołano Państwowe Przedsiębiorstwo Płockie Stocznie Rzeczne z siedzibą w Płocku. Oprócz remontów jednostek pływających, zajęto się budową nowych specjalizowanych jednostek. Rozpoczęto produkcję szaland o wyporności 100 ton i barek pełnomorskich. Zbudowano także holownik o mocy ośmiuset koni mechanicznych. W stoczni w Radziwiu produkowano także konstrukcje stalowe dla potrzeb budowanych w tym okresie zakładów przemysłowych. W 1959 roku zakończono budowę pierwszej polskiej pogłębiarki która miała nazwę „Płocka”. Wydajność jej w tym czasie była imponująca - 250 m3 na godzinę. W tym okresie rozpoczęto prace nad barkami motorowymi i pchaczami.
Po reorganizacji jakie stocznia przeszła w 1961 roku otrzymała nazwę Płocka Stocznia Rzeczna. Rozpoczął się bardzo dobry okres dla stoczni. Nakłady inwestycyjne pozwoliły na rozwój stoczni i technologii budowy jednostek pływających. W następnych latach nakłady zaowocowały tym że w ofercie stoczni pojawiły się różne konstrukcje jednostek – drewniane i stalowe, z napędem lub bez napędu, o tonażu od dwustu do ponad dwu tysięcy ton. Płocka Stocznia Rzeczna stała się eksporterem. Jej jednostki sprzedawane były nie tylko w Europie do takich krajów jak: Jugosławia, Czechosłowacja, Dania, Holandia czy RFN ale także do tak egzotycznych państw jak: Egipt, Pakistan, Indonezja. Na eksport stocznia głłównie produkowała barki motorowe, barki drobnicowe, barki zbiornikowe, szalandy dwupokładowe, frachtowce oraz chemikaliowce. Jeszcze większy asortyment jednostek pływających oferowany był w kraju: pchacze motorowe „Bizon”, szalandy, frachtowce, lodołamacze, pogłębiarki, promy kolejowo-drogowe, barki do przewozu ładunków masowych, kontenerów, paliw. Oprócz jednostek stocznia produkowała całą gamę pokryw lukowych dla statków pełnomorskich.Przez wiele lat stocznia była jednym z prężniejszych zakładów Płocka. W pracowniach stoczni powstało wiele wniosków racjonalizatorskich i patentów. Dzięki dobremu wyposażeniu i dobrej kadrze inżynieryjno-technicznej stocznia mogła produkować statki rzeczne dowolnego typu.
Przy niej działał klub sportowy „Stoczniowiec”.
Po 1990 roku, w nowej sytuacji gospodarczej Płocka Stocznia Rzeczna zaczęła przeżywać kryzys, który doprowadził do upadku zakładu. W 1996 roku ogłoszono upadłość.
Centromost działa od lipca 1998 r. Spółka jako jedyna w Polsce zajmuje się budową statków i barek rzecznych, wykonuje też konstrukcje stalowe. Firma powstała po wspólnym zakupie przez Mostostal Płock i gdański Centromor w marcu 1998 r. części produkcyjnej upadłej Płockiej Stoczni Rzecznej.opracował Piotr Statkiewicz na podst. Barbara Rydzewska "Wisła z dziejów miasta i rzeki w dwudziestym wieku" - MMP 2000 i GW 21.10.2001
fotografie: reprodukcje zdjęć z publikacji "Wisła z dziejów miasta i rzeki w dwudziestym wieku" - MMP 2000
; Piotr Statkiewicz