Budowę elektrowni w Radziwiu rozpoczęto w październiku 1927 roku. Już w następnym roku uruchomiono część elektrowni, która wyprodukowała pierwszą energię dla miasta.
Podczas budowy można było zauważyć poparcie dla tej inicjatywy lokalnej prasy. Wiele osób dziwiło się dlaczego elektrownia miejska budowana jest w Radziwiu. Przemawiały za tym zaopatrzenie w wodę i węgiel dla elektrowni. Węgiel dostarczany był koleją na stację PKP, skąd przewożony był kolejką wąskotorową do elektrowni. Zaopatrzenie w wodę po stronie Radziwia było prostsze gdyż nie trzeba było budować specjalnej stacji pomp do tłoczenia wody na wysoki płocki brzeg.Oficjalne oddanie całej elektrowni radziwskiej nastąpiło 1 września 1929 roku. Do końca roku podłączono do niej około 3400 odbiorców. Na budynku elektrowni od strony zachodniej jest żuraw który służył do rozładunku węgla. W elektrowni zamontowano dwa kotły opłomkowe firmy H.Cegielski i dwa generatory firmy BBC o łącznej mocy 960 kW. Pobudowano także linię zasilającą miasto, stacje transformatorowe. Sieć niskiego napięcia i sieć oświetlenia ulicznego, która na owe czasy była bardzo nowoczesnym rozwiązaniem.
„Kierownictwo i personel Elektrowni Miejskiej w Radziwiu jesienią 1929 roku tworzyli : J.Starzyński (dyrektor) . inż.J.Cybulski, F.Hakowska (gł.księgowa), oraz: K.Araszkiewicz, Wł.Białkowski, H.Bielecki (kier. ruchu), J.Błoński, B.Bogusławski, Borkowski, Wł.Busse, K.Chęcińska, K.Dolecki, B.Dudziński, F.Ferszt, W.Garwacki, J.Grażulewicz, J.Gron, R.Grudziński, Hejne, J.Jasiński, K.Jędrzejak, M.Kępczyński, Kotowski, R. i F.Kuczkowscy, Miaśkiewicz, J.Rybińska, inż.H.Szenwitz, J.Ukryn, J.Wierzchowska.” Elektrownia Miejska była jedną z niewielu nowo-pobudowanych elektrowni w latach II Rzeczypospolitej . Górował nad nią komin o wysokości 55 metrów
W 1937 roku przeprowadzono modernizację kotłów, po której elektrownia osiągnęła 2000 kW. Modernizację przeprowadzono dzięki ZEMWAR’owi (Związek Elektryfikacyjny Międzykomunalnego Województwa Warszawskiego). We wrześniu 1938 roku Główne biuro ZEMWAR’u zostało przeniesione z Łowicza do Płocka. Powodem tego było to, że elektrownia radziwska była największym zakładem na Mazowszu. W lutym 1939 roku uruchomiono nowy kocioł i elektrownia miała moc 2400 kW. Podczas okupacji niemieckiej zostały wykorzystane przedwojenne plany polskich inżynierów i Niemcy zwiększyli moc o kolejne 2400 kW. Elektrownia osiągnęła moc 4,3 MW.
W 1954 roku, po uruchomieniu stacji elektroenergetycznej na Podolszycach, elektrownia radziwska zaczęła tracić swoje dominujące znaczenie. Sposób wytwarzania energii stawał się zbyt drogi w stosunku do innych nowo-otwartych elektrowni w kraju. Aby zapewnić pracę dla załogi – przewidywano zamknięcie elektrowni – rozpoczęto produkcje elementów żelbetowych dla energetyki. W 1960 roku zakończono produkcje energii w elekrowni radziwiskiej.W 2002 roku budynek został sprzedany.
oprac. Piotr Statkiewicz na podstawie "Historii i współczesności elektroenergetyki na Mazowszu Płockim"
fotografie: ze zbiorów Jana Szymańskiego, Piotr Statkiewicz